Smeštena na istočnom ulazu u Gornji MIlanovac, sa Ibarske magistrale, ova impozantna građevina ima posebnu istorijsku i kulturnu vrednost. Izgrađena krajem septembra 1987. godine prema projektu čuvenog srpskog arhitekte Aleksandra Đokića, kuća predstavlja jedinstvenu sintezu norveške i srpske arhitekture, kombinujući elemente vikinških brodova i tradicionalnih norveških brvnara.
Tokom Drugog svetskog rata, na tlu Norveške, nalazio se veliki broj nacističkih logora u kojima su nacisti držali i zarobili između ostalog i 3840 Srba. Od toga, među njima je bilo i 40 logoraša iz Gornjeg Milanovca i okoline. Kuća je izgrađena kao simbol prijateljstva između dva naroda, koje se rodilo iz solidarnosti norveških civila koji su pomogli srpskim logorašima da prežive. Želeći da im se oduže za učinjeno, Društvo jugoslovensko-norveškog prijateljstva, koji su činili prežieli, donelo je odluku o gradnji zdanja. Nakon što su prvobitno razmišljali o lokacijama u Splitu, odluka je ipak pala na Šumadiju i Gornji Milanovac.
Način na koji je arhitekta Aleksandar Đokić došao do idejnog rešenja, za današnje prilike deluje možda i nestvarno. Naime, on je proveo šest meseci u Norveškoj sredinom 80-ih kako bi osmislio dizajn koji reflektuje duh oba naroda, odnosno, da bi u jednoj impozantnoj i istorijski bitnoj građevini za oba naroda, reflektovao i implementirao u nju kompaktnu celinu oba naroda. Tom prilikom došao je do kompaktne celine i kuća je zvanično otvorena 1987. godine.
Sama ideja Đorđevića je da kuća bude spoj VIkinškog broda i tradicioanalnih norveških brvnara. Celokupna kuća je napravljena u Norveškoj i sastoji se od 90% drvene građe i 10 % stakala. U Srbiju je transportovana u delovima koji su bili numerički obeleženi i kada je stigla u Gornji Milanovac, sastavljena je na predviđenoj lokaciji.
Finansiranje izgradnje Kuće srpsko-norveškog prijateljstva dolazilo je iz različitih izvora, uključujući dobrovoljne priloge iz cele Jugoslavije. Jedan od najvećih priloga dao je norveški kralj, čime je dodatno ojačana simbolika prijateljstva dva naroda. Pored toga, sredstva su obezbeđena od strane Jugoslovensko-norveškog društva, opštine Gornji Milanovac i građevinske firme GP Graditelj iz Gornjeg Milanovca, na čijem čelu je bio Živorad Bata Knežević, jedan od preživelih logoraša. Glavna sala kuće, opremljena za priredbe i konferencije, ukrašena je drvoreznim mozaikom koji prikazuje Josipa Broza Tita i norveškog kralja Olafa V. Sama slika je u jednom trenutku početkom dvehiljaditih sklonjena, ali je nakon reakcije norvšeke delegacije, vraćena na prvobitno mesto.
U potkrovlju kuće nalazi se i muzejska postavka sa ličnim predmetima preživelih logoraša, koja čuva sećanje na njihovu borbu i doprinosi očuvanju istorijskog značaja ovog zdanja.
Sama kuća je opremljena je konferencijskom salom sa stotinu mesta, što je čini idealnom za kulturne i poslovne događaje, kao i ugostiteljskim prostorom. Stanovnici imaju priliku da budu deo bogate istorije i uživaju u jedinstvenom arhitektonskom delu koje spaja dva naroda.
Ovo zdanje norveško-srpskog prijateljstva nastalo kao plod kreativnosti arhitekte Aleksandra Đokića je pod zaštitom države i služi kao sedište Srpsko-norveškog društva, nastavljajući da neguje veze između Srbije i Norveške. Uprkos teškoćama kroz koje je prošla, uključujući opasnost od prodaje zbog dugova, zahvaljujući zajedničkoj inicijativi građana i opštine Gornji Milanovac, kuća je spašena i zadržala svoju ulogu kao mesto susreta kultura i prijateljstva.
