Sve do izgradnje i puštanja u saobraćaj Pupinovog mosta 2014. godine, "Pančevac" je bio jedini most preko Dunava u Beogradu, što ga je činilo možda i najbitnijom saobraćajnicom u gradu, budući da se preko njega vršilo snabdevanje najbitnijim životnim namirnicama, ali i železnički teretni saobraćaj ka čitavoj Srbiji i Evropi.
San građana leve obale Dunava i Banata da do Beograda prelaze preko mosta živeo je kao ideja i velika želja sve do početka izgradnje 1927, da bi se osam godina kasnije, 27. 10. 1935, san konačno pretvorio u javu. Na svečanom otvaranju, most je pustio u promet knez Pavle Karađorđević.
Kada je most pušten u saobraćaj poneo je ime "Most kralja Petra Karađorđevića II".
Na samoj izgradnji bile su angažovane najbolje firme toga doba i to iz Nemačke, "Siemens – Baunion GmbH” iz Berlina, koja je gradila stubove, i "Deutsch-Luxemburgische Bergwerks und Hutten AG” iz Dortmunda.
U to vreme, predstavljao je pravi tehnički i arhitektonski podvig, budući da je bio jedan od najbitnijih strateških tački u Jugosalviji i ovom delu Evrope. Sastojao se od dve saobraćajne trake i dela za prugu. Upravo je sa njegovom izgradnjom započela ideja o širenju Beograda na levu obalu, urbanizaciji naselja, privrede, ali i brže razmene robe svih vrsta što je jačalo ekonomsku moć žitelja Leve obale Dunava koji su živeli od poljoprivrede.
Tokom Drugog svetskog rata most je dvaputa rušen, prvi put od strane vojske Kraljevine Jugosalvije u noći 10. na 11. april 1941. godine, da bi ga Nemci ubrzo obnovili i saobraćaj je uspostavljen ubrzo. Drugi put je porušen u oktobru 1944. godine od strane Nemaca, kada je od sedam postojećih stubova samo jedan ostao ceo.
Svega dve godine kasnije 29. novembra 1946, preko obnovljenog mosta je ponovo krenuo drumsko- železnički saobraćaj, samo ovaj put je dobio novo ime koje retko ko i da pamti "Most Crvene armije", a otvorio ga je lično tadašnji predsednik države, Josip Broz Tito.
Od tada pa sve do devedesetih godina, Pančevački most je bio najbitnija sprega za rast i razvijanje privrede i kvaliteta života na levoj obali Dunava jer je preko njega išao put za Zrenjanin, Pančevo, Novi Sad, odnosno za skoro celu Vojvodinu koja. Puštanjem u rad PKB-a, preko njega je u narednim decenijama prošlo na tone hrane, mleka, mesa i brašna za snabdevanje žitelja Beograda i Srbije. Rast naselja i širenje industrije, uslovili su i proširivanje samog mosta, što je i učinjeno tokom rekonstrukcije 1966. godine, kada je most dobio izgled koji je danas prepoznatljiv.
Cela i današnja dužina mosta sa betonskim vijaduktom i inundacionim mostom iznosi 1526,4 metara, dok je glavna konstrukcija mosta duga 1134,7 metara. Za razliku od predratnog izgleda kada su ga krasili zaobljeni lukovi, nakon sanacije koju su vršile nemačke firme potpomognute stručnjacima iz zemlje i SSSR-a, konstrukcija dobila izgled koji danas imamo prilike da vidimo.
Ipak, kada je nakon raspada SFRJ devedesetih godina usled velike količine ljudi koji su izbegli sa prostora Hrvatske, Bosne i Hercegovine, a kasnije i Kosova počeo da se povećava broj žitelja sa leve obale Dunava, bilo je jasno da će morati nešto da se menja. Prvu promenu su pretrpele pristupnice mostu, prvo sa leve strane krajem devedesetih godina, da bi se nekih desetak godina kasnije, promenio i izgled ulaznih i silaznih delova i sa beogradske strane.
Prva petlja kod naselja Kotež izgrađena je posle bombardovanja 1999. godine i tom prilikom su odvojena isključenja na Zrenjaninski i Pančevački put.
Do rasterećenja saobraćaja sa beogradske strane i smanjenja gužvi došlo je 2012. godine kada je sa drugom petljom ukinuto ukrštanje saobraćaja na nekadašnjem levom skretanju iz Bulevara despota Stefana ka uključenju na most.
Do puštanja u saobraćaj Pupinovog mosta, preko Pančevačkog je prelazilo i do pola miliona ljudi dnevno. Tolika frekventnost je uzela maha, te je već godinama unazad oprečno mišljenje oko bezbednosti samog mosta. Naime, iako je bilo sitnih popravki i prepravki, prema rečima stručnjaka, Pančevačkom mostu je potrebna ozbiljna sanacija.
Oči žitelja leve obale Dunava uprte su u treći most na Dunavu, koji je predviđen u okviru segmenta spoljne magistralne tangente (SMT), a koji treba da poveže Pančevački put i autoput E-75 kod Ade Huje. Prema generalnom urbanističkom planu Beograda iz 2003. godine. izgradnja je planirana je na 2,6 kilometara nizvodno od Pančevačkog mosta.
Njegovom izgradnjom moglo bi konačno da se započne sa sanacijom Pančevca, kojem bi na taj način bio vraćen stari sjaj i fukncionalnost zbog koje su naselja sa leve obale Dunava danas ono što i jesu, važna i primamljiva tačka za investitore i kompanije koje ulažu u Srbiju.
